เหนื่อยใจ.. แต่ได้อยู่

เพราะคนเราเกิดมาไม่ได้เอาอะไรมาด้วย
สิ่งที่หล่อหลอมให้คนเราเติบใหญ่ขึ้นมาเป็นเช่นทุกวันนี้
ก็เป็นเพราะการอบรม บ่มเพาะ เลี้ยงดู ทะนุถนอม
ก็เป็นเพราะการศึกษา และสิ่งแวดล้อมที่เคยพบ
ก็เป็นเพราะประสบการณ์ที่เคยผ่าน

หากคนเราทำทุกอย่างเพื่อตัวเราเองเท่านั้น
โลกนี้คงวุ่นวายมากแน่ ๆ
หากเราพึ่งพาแต่คนอื่นเท่านั้น
โลกนี้คงเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน
หากเราลอกเลียนแต่คนอื่นเท่านั้น
โลกนี้คงไม่มีสิ่งใหม่ ๆ เกิดขึ้นอีก
หากเรากินอย่างไม่บันยะบันยัง
โลกนี้คงมีคนที่อดอยากเพิ่มมากขึ้น
หากเราไม่คอยช่วยเหลือผู้อื่น
โลกนี้คงเต็มไปด้วยคนเห็นแก่ตัว

ยังดีที่โลกนี้ยังมีคนที่ไม่ได้ทำทุกอย่างเพื่อตัวเองเท่านั้น
ไม่ได้มัวแต่พึ่งพาคนอื่น ไม่ได้เอาแต่บอกเลียนคนอื่น ไม่ได้เห็นแก่ตัว เห็นแก่กิน
โลกนี้จึงยังคงน่าอยู่ อยู่บ้างนะ

หากรู้สึกว่าเหนื่อยใจกับสังคม และคนรอบกาย ก็พักเสียบ้าง
เพราะชีวิตมันสั้นนัก อย่ายึดติดกับสิ่งต่าง ๆ รอบตัวเรา
สองประโยคที่ควรยึดไว้เป็นหลักในการดำเนินชีวิต

ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน (อันนี้ทำได้จริง)
และ
ไม่มีอะไรเป็นจริง แม้แต่ตัวเราเอง จึงไม่มีตัวกู ของกู (อันนี้พยายามทำให้ได้อยู่)

ไม่มีอะไรแค่เหนื่อยใจ
และเขียนเพื่อบันทึกและยืนยันกับตัวเองอีกครั้ง
ว่าผมจะยังคงพยายามเป็นคนที่ดีต่อไปนะ...