เสียงฟ้าร้องดังสนั่น เมื่อวานนี้ตอนที่ฝนเริ่มตก ซักพัก..
ระหว่างที่ผมกำลังเตรียมเอาผ้ามาปูรองนอนที่ห้องโถง เพราะเหนื่อยจากการเดินทางกลับจากเชียงใหม่
แล้วยังมีไข้อีก ก็ธรรมดาไม่ค่อยได้นอนกลางวันน่ะนะ ช่วงนี้ เจ้ามะระก็กระโจข้ามรั้วกั้นบันได แล้วก็ขึ้นมา เปิดประตูเข้ามาอยู่ในบ้าน ชั้นบน..
ก็รู้นะว่าเจ้ามะระ กลัวเสียงฟ้าร้อง เสียงพลุ แต่ไม่คิดว่ามันจะเริ่มเร็วอย่างนี้นะ
ผมก็พาลงไปข้างล่างนั่งเก้าอี้ที่เอนนอนได้ เจ้ามะระกระโดดขึ้นนั่งตักทันที เกือบสามสิบกิโลนะนั่น...
หนูมะลิก็เดินมาดึงขาเจ้ามะระลง เพราะอิจฉาอยากขึ้นบ้างละมั้ง แต่เจ้ามะระก็ไม่ยอมลงนะ จับลงก็โดดขึ้นอีก
ทำยังไงได้ก็มันกลัวนี่ ฟ้าก็ร้องไม่ยอมหยุด ไอ้ผมก็มึน ๆ ปวดหัว ก็หลับ เจ้ามะระได้ทีก็หลับไปด้วย
แม่มันเดินลงมาเห็นเลยถ่ายรูปไว้ คนหนึ่งหลับเพราะเหนื่อยและเป็นไข้ หมาหนึ่งหลับเพราะอุ่นใจที่มีคนคุ้มครอง จากความกลัว
มะระกลัวเสียงฟ้าร้องเพราะมันไม่รู้ไม่เข้าใจเรื่องฟ้าร้อง
มะระกลัวเสียงพลุ เพราะมันดังเหมาะฟ้าร้อง
มะระอุ่นใจ สุขใจ เมื่อผมหรือแม่มันอยู่ด้วย เพราะมันคิดว่าสามารถคุ้มครองมันได้..
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของคนเราคือความไม่รู้ เมื่อไม่รู้ต้องแสวงหา
หากจมอยู่กับความไม่รู้ ย่อมจมอยู่ในความหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น