แพ้สังขาร

ไม่มีบันทึกมาหลายวัน มาจากอาการแพ้สังขารนี่แหละ
วันศุกร์กลับจากขอนแก่นถึงบ้านก็เกือบเที่ยงคืนแล้วนะ
วันเสาร์ก็ทำงานบ้านทำนู่นทำนี่อีก เหนื่อยแฮะ พักผ่อนดีกว่า เลยลืม
พอวันอาทิตย์ก็ไปบริจาดเลือดที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่อาทิตย์ก่อนกาชาดเปิด 8.30 น. ไปถึง 9 โมง คนรอเยอะแยะว่าจะบริจาคเกล็ดเลือด ทางกาชาดก็ว่าไม่ได้บริจาดเกล็ดเลือดมาเกือบ 8 เดือนแล้ว ให้บริจาดเลือดครั้งนึงก่อน แล้วเกล็ดเลือดกรุ๊ปบี ก็เยอะแล้วด้วย
อืม.. แล้วไงหว่า มีเลือดเยอะดีกว่าขาดนะ ว่าแล้วก็ไปบริจาคเลือด ทำไมไม่เปิดห้องใหญ่นะ มากางเตียงบริจาคเป็นเตียงสนามเชียว มีซักสิบเตียงได้มั้ง ทำไมไม่เปลี่ยนเป็นวันเสาร์อาทิตย์ บริจาดเต็มวันแล้วก็เต็มรูปแบบนะ คนที่เขามาบริจาคก็หยุดงานเสาร์อาทิตย์ทั้งนั้น ถ้าบริจาคเต็มวันเต็มรูปแบบวันเสาร์อาทิตย์ น่าจะได้เลือมากขึ้นนะ ก็ได้แต่คิดนะ กาชาดเขาคงมีความคิดของเขาแหละ
แล้วไงผลปรากฎว่า บริจาคเสร็จ เป็นลม ซะงั้น
บริจาคมา 20 ครั้งนี่ไม่เป็นมาเป็นเอาครั้งนี้ คงจะประกอบด้วยหลายองค์ประกอบ
เหนื่อยจากการเดินทาง, พักผ่อนน้อย, ไม่ค่อยออกกำลังกายคงต้องปรับปรุงร่างกายกันยกใหญ่
กลับบ้านได้เลยหลับเป็นตายเลย ตกเย็นก็ไปเยี่ยมเพื่อนที่รถล้ม ยังดีที่ไม่เป็นอะไรมาก
กลับมาบ้านก็ อ้วก แล้ว ปวดท้องทั้งคืน วันจันทร์ต้องเดินทางไปเชียงใหม่ ซะด้วย
วันจันทร์ก็ไปเชียงใหม่ ด้วยสภาพใจเต็มร้อยอย่างเดียว แต่สังขารไม่ไหว ปวดท้อง คลื่นไส้ตลอดทางถึงเชียงใหม่ว่าจะหาหมอก็ พอดีรู้สึกดีขึ้นซะก่อน เลยนอน
วันอังคารเลยดีขึ้น ทำงานไหว วันนี้ก็ดีขึ้นอีก
กลับกรุงเทพฯคราวนี้ คงต้องสังขยานาตัวเองใหม่ซะแล้ว ก็คิดได้มานี่ว่า อย่าใช้ชีวิตโดยประมาทเลย เราไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรกับเราบ้าง จงใช้ชีวิตอย่างสุขุมเถิด
นี่ก็เริ่มว่างแล้ว กำลังคิดอยู่ว่าจะไปหาหนังสือมาอ่านซะหน่อย เพราะจากสังขารที่ยำแย่ก่อนเดินทางมาเชียงใหม่ทำให้ลืมหลาย ๆ อย่าง
ลืมหนังสือที่จะเอามาให้พี่เขาอ่าน ลืมหนังสือสำหรับอ่านเอง ลืมข้อมูลที่เก็บไว้ใน Thumb drive และอื่น ๆ
เชื่อมาตลอดเลยว่าจิตบังคับกายได้ ถึงจะทำได้ก็จริง แต่คงไม่ถึงขั้นดี หรือให้ผลลัพธ์ที่ดีหรอก
2-3 วันที่ผ่านมานี่ทำให้ผมเข้าใจความหมายมากขึ้นต่อให้จิตใจเข้มแข็งขนาดไหน
ถ้าร่างกายไม่สมบูรณ์ก็ไม่สามารถหวังผลได้หรอก

ร่างกายที่ดี จิตใจที่ดี ทำปัจจัย ให้เกิดผล
กลับไปจะเปลี่ยนตัวเองขนานใหญ่แล้วนะ